Od 1 stycznia 2016 r. poszerzy się zakres zadań obowiązkowych wykonywanych przez biblioteki pedagogiczne i poradnie psychologiczno-pedagogiczne. To ostatni etap wdrażania nowego systemu wspomagania szkół i placówek oświatowych.
Nowoczesny system
Z końcem 2015 r. zakończy się rozpoczęta trzy lata temu budowa nowego systemu wspomagania szkół i placówek oświatowych. Nowy system ma szerzej niż dotychczas korzystać z potencjału różnych instytucji, które świadczą usługi na rzecz doskonalenia nauczycieli – głównie bibliotek pedagogicznych, poradni psychologiczno-pedagogicznych i placówek doskonalenia nauczycieli. Zawiera też mechanizmy, które mają wymusić ściślejszą współpracę między wymienionymi podmiotami. Podstawowym założeniem nowego systemu jest nakierowanie wsparcia na szkołę jako całość (a precyzyjniej: na jej rozwój), nie zaś zaspokajanie indywidualnych szkoleniowych potrzeb nauczycieli, które nieraz rozmijają się z potrzebami szkoły. Co więcej, zdobywana przez poszczególnych nauczycieli wiedza często nie jest przekazywana dalej i nie służy całej kadrze pedagogicznej. W nowym systemie chodzi więc o to, by doskonalenie nauczycieli przyczyniało się do pozytywnych zmian w funkcjonowaniu szkoły jako całości. Wymaga to uprzedniego rozpoznania i opisania szczegółowych potrzeb szkoły, pracujących w niej nauczycieli oraz lokalnego środowiska, w którym szkoła ta funkcjonuje, ponieważ umożliwia to dobranie najlepszej dla danej szkoły oferty doskonalenia. Na tym jednak wsparcie się nie kończy, należy je bowiem rozumieć jako proces ciągły, którego kolejnymi etapami są: pomoc w przeprowadzaniu działań mających na celu rozwiązanie zdiagnozowanych problemów, we wdrażaniu nowych rozwiązań, monitorowanie i ocena efektów zmian.
Ważnym elementem nowego systemu są sieci współpracy i samokształcenia – czyli współpracujące zespoły nauczycieli, które dzielą się umiejętnościami i wiedzą, wspólnie wykonują określone zadania i rozwiązują problemy, a także korzystają ze wsparcia ekspertów zewnętrznych. Mogą powstawać różne sieci, skupiające np. dyrektorów czy nauczycieli poszczególnych przedmiotów (polonistów, przyrodników itd.) lub dotyczące różnych obszarów pracy szkoły czy kształcenia, a także tematów problemowych (np. edukacja czytelnicza, edukacja filmowa, praca z uczniem zdolnym).
