Początek 2020 roku upłynął pod znakiem wybuchu światowej pandemii COVID-19, co skłoniło prawie wszystkie rządy na całym świecie do podjęcia środków ograniczających. Aby zapobiec rozprzestrzenianiu się wirusa i zapewnić dystans między ludźmi, wiele firm zostało tymczasowo zamkniętych, a wielu pracowników zostało zamkniętych w domach. Liczba osób nieobecnych w pracy odzwierciedla te zmiany.
W 2020 roku w UE odnotowano pięć szczytów nieobecności w pracy: typowe z początku stycznia, połowy sierpnia i końca grudnia oraz dwa kolejne szczyty w kwietniu i listopadzie z powodu pandemii COVID-19. W kwietniu 2020 r. odnotowano o 34,0 mln więcej nieobecności w porównaniu ze średnią z lat 2015–2019 z tego samego okresu. Choć nieco łagodniejszy, piąty szczyt wystąpił w 46. tygodniu roku (listopad 2020 r.), kiedy to odnotowano o 6,7 mln więcej nieobecności w porównaniu ze średnią z lat 2015–2019.
Wzrost nieobecności w pracy w UE w 2020 r. wynikał przede wszystkim ze wzrostu zwolnień tymczasowych. Poziom zwolnień tymczasowych był względnie stabilny i wynosił około 0,5 mln osób przed 2020 r., z wyjątkiem 2009 r., kiedy to wzrósł do 1,0 mln osób.
Jednak w I kwartale 2020 r. 3,0 mln osób było nieobecnych w pracy z powodu tymczasowych zwolnień. W kolejnym kwartale (II kwartał 2020) liczba ta wzrosła prawie pięciokrotnie, do 13,8 mln. W III kwartale 2020 r. liczba zwolnień tymczasowych gwałtownie spadła do 2,0 mln. Niemniej jednak było to nadal znacznie więcej niż przed pandemią (0,3 mln w IV kwartale 2019 r.). W IV kwartale 2020 roku liczba zwolnień tymczasowych odbiła do poziomu zbliżonego do początku roku (I kwartał 2020) i wyniosła 3,1 mln.
EUROSTAT
