W dniu 3 listopada 2015 r. Trybunał Konstytucyjny rozpoznał połączone wnioski Prezydenta RP oraz Rzecznika Praw Obywatelskich (RPO) dotyczące zmian funkcjonowania systemu emerytalnego w Polsce (K 1/14). Zgodnie z wyrokiem TK niezgodny z Konstytucją jest jedynie art. 197a ust. 1 ustawy z 28 sierpnia 1997 r. o organizacji i funkcjonowaniu funduszy emerytalnych (Dz.U. z 2013 r. poz. 989, z późn. zm.) dotyczący całkowitego zakazu reklamy o OFE. Sędziowie uznali, że to środek zbyt dolegliwy z punktu widzenia otwartych funduszy emerytalnych.
Wątpliwości przedstawione w połączonych wnioskach Prezydenta RP i RPO skupiały się wokół sześciu problemów konstytucyjnych.
Pierwszy problem dotyczył zmiany warunków funkcjonowania OFE. Ustawodawca wprowadził zakaz inwestowania aktywów funduszu w obligacje emitowane lub gwarantowane przez Skarb Państwa, Narodowy Bank Polski oraz rządy i banki centralne innych państw. Wnioskodawcy kwestionowali tę zmianę z punktu widzenia zasady ochrony zaufania obywateli do państwa i stanowionego przez nie prawa.
Trybunał uznał wprowadzenie ograniczenia inwestowania aktywów OFE w instrumenty skarbowe za mieszczące się w ramach swobody, jaka przysługuje ustawodawcy przy określaniu zasad realizacji prawa do emerytury. TK zwrócił uwagę, że obowiązujące wcześniej zasady lokowania aktywów OFE nie sprzyjały konkurencji między tymi podmiotami. Podważało to jedno z podstawowych założeń funkcjonowania kapitałowego filaru systemu emerytalnego. Ustawodawca wykreował model, w którym zarządzanie środkami publicznymi pochodzącymi z przymusowych składek powierzono wyspecjalizowanym podmiotom prywatnym działającym na rynku finansowym. Sposób inwestowania środków przez te podmioty powinien polegać na jak najbardziej efektywnym, a zarazem bezpiecznym sposobie generowania zysków z kapitału. Lokowanie większości zgromadzonych aktywów przez OFE w instrumenty skarbowe nie dawało się uznać za aktywne zarządzanie tymi środkami. Generowało jednak zysk okupiony zwiększonym i stale przyrastającym długiem publicznym.
