TEZY
1. Oszustwo podatkowe popełnione przez samego podatnika nie stanowi dostawy towarów zrealizowanej w ramach działalności gospodarczej [por. wyrok TSUE z 6 lipca 2006 r. w sprawach połączonych Axel Kittel (C 439/04) i Recolta Recycling SPRL (C-440/04), tezy 53-57], w konsekwencji czego podatnikowi, którego celem jest oszustwo podatkowe, a nie prowadzenie działalności gospodarczej, nie przysługuje – na podstawie art. 86 ust. 1 ustawy z 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2011 r., Nr 177, poz. 1054 ze zm.) – uprawnienie do odliczenia podatku naliczonego.
2. „Karuzela podatkowa” to konstrukcja używana przez jej organizatorów celem utrudnienia wykrycia, tzw. „zorganizowanego oszustwa VAT”, czyli:
– oszustwa popełnianego za pomocą różnorodnych metod,
– nakierowanego na bezprawne uzyskanie (wyłudzenie) nienależnej korzyści związanej z rozliczeniami z zakresu VAT,
– z użyciem powiązań pomiędzy różnymi podmiotami, głównie działającymi w skali międzynarodowej.
3. Czynności świadomych uczestników zorganizowanego oszustwa, tzw. „karuzeli podatkowej”, jako z istoty bezprawnych, nie można traktować jako nadużycia prawa podatkowego w znaczeniu, jakim pojęcie to zostało zdefiniowane w orzecznictwie Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej oraz – od 15 lipca 2016 r. – w art. 5 ust. 5 u.p.t.u.
Treść tylko dla zalogowanych Użytkowników!
